طبق ماده ۳۰۷ قانون تجارت، سفته نوشته‌ای است که به موجب آن شخص (صادرکننده) تعهد می‌کند مبلغی معین را در زمان مقرر به شخص دیگر یا در وجه حامل بپردازد.

دارای تعهد پرداخت در آینده است.

وسیله‌ای برای تضمین بازپرداخت وام، قراردادها یا تعهدات مالی.

بر خلاف چک، ضمانت اجرای کیفری ندارد و صرفاً از طریق مراجع حقوقی و ثبتی قابل پیگیری است.

ضمانت استخدام: کارفرمایان از سفته به عنوان تضمین حسن انجام کار استفاده می‌کنند.

ضمانت بازپرداخت وام: بانک‌ها یا مؤسسات مالی در کنار سایر وثایق، ممکن است سفته دریافت کنند.

معاملات تجاری: سفته به جای چک یا برات برای تضمین تعهدات مالی استفاده می‌شود.

قراردادهای پیمانکاری و مشارکت: برای اطمینان از اجرای صحیح تعهدات مالی.

امضا یا مهر صادرکننده (مهم‌ترین شرط اعتبار سفته)

مبلغ سفته (به عدد و حروف)

تاریخ صدور و تاریخ پرداخت (سررسید)

نام گیرنده وجه یا عبارت "در وجه حامل"

محل پرداخت وجه سفته

🔹 اگر هر یک از این موارد ذکر نشود، سفته ممکن است از نظر قانونی با مشکل مواجه شود.

۱ اقدام حقوقی

طرح دادخواست در دادگاه حقوقی

ارائه اصل سفته و مدارک مربوط به بدهی

صدور حکم دادگاه برای پرداخت وجه سفته

۲ اقدام ثبتی

مراجعه به اداره ثبت اسناد

تقاضای صدور اجرائیه برای سفته

توقیف اموال صادرکننده تا زمان پرداخت بدهی

اصل سفته برگشتی

مدارک هویتی دارنده (کارت ملی و شناسنامه)

رسید یا مدرکی دال بر وجود بدهی (در صورت وجود)

برخلاف چک، سفته ضمانت اجرای کیفری ندارد. به عبارت دیگر، صادرکننده سفته به دلیل عدم پرداخت مبلغ، زندانی نمی‌شود. اما چون سفته یک سند لازم‌الاجرا است، دارنده می‌تواند بدون نیاز به دعوای طولانی، از طریق دادگاه یا اداره ثبت وجه آن را مطالبه کند.

همیشه مبلغ سفته را به عدد و حروف درج کنید.

نام گیرنده وجه را بنویسید تا از سوءاستفاده جلوگیری شود.

تاریخ صدور و تاریخ سررسید را مشخص کنید.

امضا یا مهر صادرکننده باید وجود داشته باشد.

از دادن سفته سفید امضا خودداری کنید.

سفته یکی از ابزارهای مهم در معاملات مالی و قراردادی در ایران است. اگرچه مانند چک ضمانت کیفری ندارد، اما به عنوان یک سند معتبر قانونی می‌تواند از طریق دادگاه یا اداره ثبت مورد مطالبه قرار گیرد. آگاهی از شرایط صدور و قوانین مربوط به سفته باعث می‌شود هم در هنگام صدور و هم در زمان وصول، دچار مشکل نشوید.